แม่ตกใจ ครูชมว่าพ่อสอนการบ้านลูกดี แต่ผัวเธอเสียชีวิตไปแล้ว 3 ปี

กำลังได้รับความสนใจอย่างมากในโลกออนไลน์ตอนนี้ เมื่อสื่อในเวียดนามได้นำเสนอเรื่องราวของ แม่เลี้ยงเดี่ยวรายหนึ่งที่มีลูกสาวเรียนอยู่ชั้น ป.1 ขณะที่สามีของเธอเสียชีวิตไปนานถึง 3 ปีแล้ว ทำให้ความทรงจำของลูกสาวเกี่ยวกับพ่อค่อนข้างเลือนราง แต่ถึงอย่างนั้นลูกสาวก็ระมัดระวังในการถามถึงพ่อเพื่อไม่ให้แม่ต้องเศร้า และมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ ราวจะบอกว่าตัวเองกับแม่จะยังใช้ชีวิตต่อได้เป็นอย่างดี แม้พ่อจะไม่อยู่ด้วยกันแล้วก็ตาม

 

หลายครั้งแม่มักถามลูกสาวว่าเศร้าไหมที่พ่อไม่อยู่แล้ว ซึ่งลูกก็มักจะตอบว่า แค่เล็กน้อยเท่านั้น และไม่ได้ต้องการให้ใครมาเป็นพ่อแทนด้วย จากนั้นลูกสาวก็จะกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ ที่พ่อเคยให้เป็นของขวัญวันเกิดก่อนที่เขาจะจากไป สิ่งนี้ได้กลายมาเป็นตัวแทนพ่อไปแล้ว

 

และหลายครั้งที่แม่คิดว่าควรมีรักครั้งใหม่ แต่งงานกับใครสักคนเพื่อให้รู้สึกอุ่นใจที่มีผู้ชายในบ้าน และลูกสาวจะได้มีพ่อคอยดูแล แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้เพราะยังรักสามีอยู่มาก ตอนนี้ในใจของเธอยังคงมีแค่สามีผู้ล่วงลับ

ทว่าวันหนึ่งแม่สังเกตว่าลูกสาวยังมีความสุขมากและตื่นเต้นที่ได้คุยเรื่องพ่อกับเพื่อนๆ ราวกับพ่อยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะคิดว่าในจุดหนึ่งเดี๋ยวลูกก็โตและก็เลิกพูดถึงพ่อไปเอง แต่กลายเป็นว่าเรื่องทุกอย่างนั้นอยู่เหนือสิ่งที่เธอคาดไว้มากๆ

 

เพราะเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา แม่บังเอิญพบครูของลูกสาวที่ร้านกาแฟ ตอนนั้นครูจึงเชิญให้แม่มาพูดคุยเรื่องการเรียนของลูกสาวด้วยกัน ตอนนั้นครูหยิบผลการสอบของลูกออกมาให้แม่ดู แล้วชื่นชมเด็กหญิงว่าทำได้ดีมาก และยังชื่นชมไปถึงคุณพ่อที่สอนการบ้านลูกสาวได้ดีมากๆ ทำให้เด็กหญิงที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องการเรียนและไม่เก่งวิชาคณิตศาสตร์ มีพัฒนาการด้านการเรียนที่ดีขึ้นมากๆ 

 

ได้ฟังดังนั้นแม่ก็ประหลาดใจมาก และถามครูว่า "ทำไมครูถึงชมสามีฉันที่สอนลูกได้ดีล่ะ ฉันไม่เข้าใจค่ะ" ครูจึงตอบว่า เด็กหญิงเล่าให้ฟังว่าตอนอยู่บ้าน พ่อมักจะเป็นคนสอนหนังสือให้ เธอชอบมากจึงเรียนรู้ได้ไวและพัฒนาด้านการเรียนเร็วมากในช่วงหลัง ก่อนเธอจะบอกว่า สามีเธอเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน ทำให้ครูก็อึ้งไปเหมือนกันเพราะเมื่อวานครูก็เพิ่งเห็น พ่อ มารับเด็กหญิงที่ประตูโรงเรียนอยู่เลย

 

เรื่องนี้ฟังยังไงก็ผิดปกติ เพราะสามีของเธอเสียไปนานหลายปีแล้ว และเธอก็ยังไม่ได้แต่งงานใหม่ แถมเธอก็ยังเป็นคนไปรับลูกหลังเลิกเรียนทุกวัน เรื่องที่ครูเล่ามานั้นจึงฟังดูแปลกประหลาดมาก ในวันนั้นเมื่อแม่กลับบ้านไปจึงพยายามพูดกับลูกสาว ขอให้เล่าความจริงมาตรงๆ ซึ่งสิ่งที่ได้ฟังนั้นทำให้แม่ตกใจมาก

 

ปรากฏว่าลูกสาวขอให้เพื่อนบ้านคนหนึ่งมาช่วยสอนการบ้านและทำแบบฝึกหัดด้วยกันโดยไม่บอกแม่ แถมทั้งคู่ยังเข้ากันได้ดีมากจนเด็กหญิงขอเรียกเพื่อนบ้านว่า "พ่อ" และหลายครั้งที่เขามักจะไปรับเด็กหญิงที่โรงเรียนก่อนเวลา จากนั้นก็จะพากลับมาส่งคืนที่ห้องเรียน ทุกอย่างนี้เป็นความลับที่เกิดขึ้นมานานแล้วโดยที่แม่ไม่เคยรู้สักนิด

ได้ฟังสิ่งที่ลูกสาวเล่า แม่ก็ตำหนิว่า "ลูกประมาทเกินไปแล้ว รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน แม่บอกลูกหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้คนแปลกหน้า ถ้าเขากลายเป็นคนเลวและทำร้ายลูกจะทำยังไง" แต่เด็กหญิงยังเถียงกลับว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนเลว แถมยังช่วยสอนหนังสืออีกด้วย ทว่าแม่ยังคงไม่ยอมรับเรื่องที่ลูกสาวไปเรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่อ เพราะมองว่าไม่เหมาะสมและจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้น

 

ตอนนั้นเองที่ลูกสาวตอบกลับว่า "แต่หนูอยากมีพ่อ" คำพูดของลูกทำให้แม่จุกอกและรู้สึกขมในลำคอ เธอลดเสียงลงแล้วถามว่า "แล้วทำไมลูกถึงเคยบอกว่าไม่เศร้า และไม่คิดถึงพ่อล่ะ" ตอนนั้นเอง ลูกสาวจึงยอมสารภาพว่าตัวเองโกหกเพราะอยากให้แม่มีความสุข แต่ตอนที่เห็นเพื่อนๆ อยู่กับพ่อ ก็ทำให้ตัวเองอยากมีพ่อด้วย 

นอกจากนี้เธอยังถูกเพื่อนล้อว่าเป็นเด็กชาวป่าที่ไม่มีพ่อ จึงขอให้เพื่อนบ้านรายนั้นมารับที่โรงเรียน เพื่อนๆ จะได้เห็นว่าเธอมีพ่อแล้วหยุดล้อซะที เด็กหญิงบอกด้วยนำเสียงอันน่าเศร้าว่า "หนูหวังว่าพ่อจะยังมีชีวิตอยู่ จะได้มาเล่นกับหนูเหมือนพ่อของพวกเพื่อนๆ" 

 

ความในใจของลูกสาวทำให้แม่น้ำตาไหลทันที เธอรู้สึกผิดกับลูกสาวอย่างมาก เพราะไม่เคยรู้เลยว่าลูกต้องแบกรับและเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในใจตลอดเวลา จนเลือกทำในสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีอันตรายแค่ไหน สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ผู้เป็นแม่สับสนอย่างมาก เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะเติมเต็มช่องว่างของพ่อในใจลูกยังไง รวมถึงไม่รู้ว่ามีสิ่งไหนอีกที่ต้องทำเพื่อลูก เพราะเธอก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วเช่นกัน
 

ข้อมูลจาก Phu Nu & Phap Luat