วันนี้ (27/4/2564) มีผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งโพสต์ข้อความเล่าว่า รุ่นน้องของผมคนหนึ่ง บริษัทให้หยุดทำงานอยู่ที่บ้าน 2 สัปดาห์ และยินดีจะจ่ายค่าทำงานให้เต็มจำนวน โดยมีกติกาว่า ห้ามออกไปนอกบ้านถ้าไม่จำเป็น เช่นเที่ยวเตร่ ดื่ม สังสรรค์ หรือเดินช็อปปิ้ง
แต่หยุดได้แค่สามวัน คนหนึ่งก็นัดกันกับเพื่อนในบริษัท อีก 3 คน รวมเป็นผู้ชาย 4 คน ออกไปกินข้าวที่ห้าง และตามด้วยไปเดินซื้อของ (ไม่ได้บอกว่าห้างอะไร และกินข้าวกันที่ร้านไหน) และก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไทม์ไลน์ที่สังคมรับรู้มีเพียงเท่านี้
ผ่านไป 6-7 วัน คนที่ไป 4 คน เริ่มมีอาการ ทยอยไปตรวจกันคนละที่ พบว่าติดเชื้อกันทุกคน ที่หนักกว่านั้น ลูก-ภรรยา คนรับใช้ในบ้านของบางคนก็ติดไปด้วย หาโรงพยาบาล หาที่รักษากันวุ่นวายไปหมด และต่างคนต่างโทษกันไปมา โดยไม่มีใครรู้ความจริงว่าเพราะอะไร ติดจากอะไร
จากนั้นทางบริษัทเมื่อทราบเรื่อง ก็ไม่ขอชดใช้ค่าทำงาน เพราะผิดข้อตกลงที่ว่าต้องหยุดอยู่ที่บ้าน ขณะนี้ต่างแยกย้ายกันไปรักษาตัวอยู่ และความสัมพันธ์ของแต่ละคนก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เพราะโรคที่ตามมาพร้อม "โควิด-19" คือ "โรคเครียด" และวันนี้ 1 ใน 4 อาการหนัก ปอดไม่แข็งแรง หายใจลำบาก ทั้งๆ ที่อายุแค่ 30 กลางๆ
โดยคนที่เจ็บหนักสุดพูดเสียงอ่อย ๆ ว่า "ฝากทุกคน ไม่จำเป็นอย่าออกจากบ้าน ใจแข็งๆ เข้าไว้ เพราะถึงวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าติดจากใคร นี่ขนาดใส่แมสก์ตลอดเวลา ยกเว้นตอนกินข้าวเท่านั้นเอง"