จุกในอก นาทีรถฉุกเฉิน มารับพ่อลูกติดโควิด ถึงกับนั่งลงกราบ
เผยภาพนาทีเจ้าหน้าที่ศูนย์เอราวัณ นำรถฉุกเฉินมารับตัวสองพ่อลูก ไปรักษาโควิด หลังทั้งบ้าน 4 ชีวิตติดหมด ประสานงานไปเรื่องไม่คืบ ก่อนมีคนมาช่วย เดินเรื่องให้ จุกในอกพ่อถึงกับนั่งลงกราบรถฉุกเฉินขอบคุณพระเจ้า สิ้นสุดการรอคอย ได้ไปรักษาเสียที
จากกรณีเมื่อวันที่ 16 เมษายน 64 นายเอกภพ เหลืองประเสริฐ ผู้ช่วยส.ส. เขตสายไหม ได้เดินทางไปที่ซอยสายไหม23 ถนนสายไหม แขวงสายไหม เขตสายไหม กรุงเทพฯ หลังได้รับการขอความช่วยเหลือจากนางวนิดา เลืองมณี อายุ40ปี ผู้ป่วยติดโควิค-19 ขั้นวิกฤติ นายเอกภพ บอกว่าการเข้าช่วยเหลือครั้งนี้เกิดจากนางวนิดา ได้โทรศัพท์ติดต่อเข้ามาว่าตอนนี้เธอและคนในบ้านจำนวน4 คนได้ติดเชื้อโควิค-19 ซึ่งแม่ของเธอได้ไปรพ. เรียบร้อยแล้ว เหลือเธอกับ แฟน และลูกชายอีกคนหนึ่งที่ยังอยู่ภายในบ้าน เธอมีอาการเจ็บหน้าอกมาก เนื่องจากมีโรคเกี่ยว กับปอดเป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว จึงได้ประสานให้เจ้าหน้าที่เข้ามารับตัวตั้งแต่วันที่ 8 เมษายน แต่ก็ไม่มีหน่วยงานใดมารับสักที
นายเอกภพ ยังบอกอีกว่าหลังจากรับทราบเรื่องก็ได้ประสานไปยังเบอร์โทร1669 ให้ช่วยส่งเจ้าหน้าที่เข้ามารับ ซึ่งเจ้าหน้าที่แจ้งว่าสามารถรับได้แค่ นางวนิดาเท่านั้นเพราะเป็นผู้ป่วยขั้นวิกฤติ ส่วนอีก2 คนที่เหลือจะมารับภายหลัง ช่วง 17.00 น. เจ้าหน้าที่จากศูนย์เอราวัณนำรถฉุกเฉินมารับตัวผู้ป่วย 1 คนคือนางวนิดา เลืองมณี อายุ40ปี ไปรักษาตัวก่อนเพราะว่าเธอมีอาการเจ็บที่ปอดรุนแรงและไอเป็นเลือด ซึ่งทางรถฉุกเฉินได้นำตัวเธอไปส่งตัวรักษาที่โรงพยาบาลภูมิพลฯส่วนแฟนของเธอและลูกยังคงต้องรอการประสานหน่วยงานมารับตัวไปรักษาต่อไป
โดยล่าสุดทางเจ้าหน้าที่ศูนย์เอราวัณ นำรถฉุกเฉินมารับตัวทั้งสองพ่อลูกไปรับการรักษาเรียบร้อยแล้ว ซึ่งผู้เป็นพ่อถึงกับนั่งไหว้รถฉุกเฉินที่มารับตัวตนเองและลูกชาย พร้อมกล่าวว่า ขอบคุณพระเจ้า สิ้นสุดการรอคอย ได้ไปรักษาเสียที
ด้านร้อยตรีชูชาติ อินไร่ขิง อายุ 59 ปี ประธานหมู่บ้านเก้าแสนห้า บอกว่าตนช่วยผู้ป่วยประสานหน่วยงานมารับตั้งแต่วันที่ 8 เมษายนแล้ว แต่ก็ไม่มีหน่วยไหนมารับตัว จึงอยากฝากถึงหน่วยงานที่เกี่ยวข้องให้ทำอย่างที่พูดกับประชาชนให้ได้ และรีบมารับอีก 3 คนที่เหลือให้ได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ
ส่วนเรืออากาศตรี ประดิษฐ์ แก่นสวาท อายุ 72 ปี เพื่อนข้างบ้านผู้ป่วย เล่าให้ฟังว่า หลังจากทราบว่ามีเพื่อนบ้านติดเชื้อก็เกิดความกลัวแต่ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด เข้าใจว่าไม่มีใครอยากเป็น ซึ่งหลังจากที่คนในหมู่บ้านทราบว่ามีคนติดเชื้อทุกคนก็เก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่มีใครกล้าเดินไปเดินมาเหมือนเมื่อก่อน